Arbeiders in de architectuur

In het kader van onze occasionele reeks gesprekken sprak architecte en pedagoge Peggy Deamer met redactrice Nancy Levinson over haar leven als activiste, over de oprichting van The Architecture Lobby, en over de opkomst van het arbeidsbewustzijn in de ontwerpdisciplines. Hun gesprek werd gevoerd via e-mail, en bewerkt voor publicatie.

Nancy Levinson: Laten we beginnen met de oprichting van The Architecture Lobby, zeven jaar geleden – en meteen aan het begin zal ik met de lezers delen dat ik in het bestuur van de organisatie zit. Wat waren de cruciale problemen in het beroep die leken te vragen om een nieuwe organisatie, een nieuwe beweging, gecentreerd op de kwesties van architectuur en arbeid? Wat overtuigde u, midden in een grote carrière in de academische wereld en de praktijk, dat er geen bestaande organisaties waren die de problemen van de werkplek in de ontwerpberoepen adequaat aan de orde stelden – of zelfs definieerden?

Peggy Deamer: Er waren verschillende stimulerende momenten die zich rond dezelfde tijd voordeden, ongeveer een decennium geleden. Ik herinner me dat ik op een prikbord van Yale Law School een lijst zag van de “top tien gezinsvriendelijke advocatenkantoren”. De lijst was samengesteld door een studentengroep genaamd Yale Law Women, die een punt wilde maken: dit was een van de manieren waarop toonaangevende firma’s concurreerden om pas afgestudeerden aan te trekken. Advocatenkantoren – en de advocatuur in het algemeen – erkennen in toenemende mate het belang van een goede balans tussen werk en privéleven, van gelijke kansen voor mannen en vrouwen en van raciale verschillen, van leiderschapstraining en mentorschap, en van eerlijke arbeidspraktijken.

Ik werd onmiddellijk getroffen door de vergelijking met de ontwerpberoepen. Ik had nog nooit een dergelijke lijst gezien in de Yale School of Architecture, waar ik al jaren les gaf, noch in een van de vele scholen waar ik als docent of recensent gedurende drie decennia in de academische wereld was geweest. Waarom gaven ontwerpbureaus geen prioriteit aan dergelijke zaken? Waarom verwachtten – eisten – de architectuurstudenten niet dat hun toekomstige werkgevers dat zouden doen? Ik begon dus diep na te denken over hoe en waarom de architectuur achterliep op andere beroepen, niet alleen in haar beleid en programma’s op de werkplek, maar ook in haar houding en cultuur.

You Might Also Like

Back to top